بِه مِه نَدگو کِه اَتای هُوندی ولی
ولی کاش نَهُوندَری کِه شاد مَمُند
هوندِنِت خَندَه ایی بُو از لبُنُم
چون که دل بِم ایی نَگُو یار تو هوُند
