بِه مِه نَدگو کِه اَتای هُوندی ولی

ولی کاش نَهُوندَری کِه شاد مَمُند

هوندِنِت خَندَه ایی بُو از لبُنُم

چون که دل بِم ایی نَگُو یار تو هوُند